Hierbij het verhaal van Klaas Mennen, de man achter de 626 Coupé uit 1983.

Nadat mijn zus de eerste Mazda van mijn vader total loss had gereden,een 929 sedan uit 1975,en mijn vader een paar jaar later hetzelfde deed met zijn tweede Mazda, een 323 1.5 uit 1981,(beiden trouwens buiten hun schuld), moest er toch weer een Mazda komen. Na een bezoek aan de plaatselijke Mazda dealer werd het uiteindelijk de 626 coupe uit 1983. De auto, toen ongeveer 1,5 jaar oud, was als nieuw met 13.000 km op de teller. Omdat mijn vader in 1982 met de vut was gegaan werd er niet echt veel met de auto gereden zodat er nu nog maar 140.000 km op de teller staat.
Nadat mijn vader in 1998 is overleden stond de auto doelloos in de garage en omdat mijn moeder geen rijbewijs heeft, mijn 2 broers en mijn zus geen interesse hadden in de auto en verkopen niet zinvol was omdat hij waarschijnlijk toch niks op zou brengen, heb ik besloten om de auto over te nemen. Vanaf dat moment wist ik zeker dat ik de auto nooit meer van de hand te doen, zeker niet omdat mijn vader hierop altijd apetrots is geweest. Na een paar jaar te hebben rond gereden te hebben, werd het toch wel eens tijd om het een en ander aan de carrosserie te gaan doen, met name het wielkastrand rechtsachter was er niet zo best aan toe. Daarbij had het ook een paar gaatjes onder het achterraam dus werk was geboden.
Na een bezoek aan Frans, een kennis via de zaak, die een werkelijke vakman is op het gebied van autorestauraties, werd besloten om in het najaar van 2003 aan de auto te beginnen.
Aanvankelijk dacht Frans dat het nog wel mee zou vallen en dat de kosten van het las -en plaatwerk beperkt zouden kunnen blijven maar toen ik de auto gedeeltelijk had uitgekleed sloeg me de schrik om het hart. De wielkuipen links + rechts waren beiden van voor naar achter compleet doorgeroest. Dus Frans maar eens gebeld om nog eens te komen kijken. Wat nu te doen? (In mijn gedachten was ik al afscheid aan het nemen) maar Frans schrok blijkbaar niet zo erg, dus dat schiep weer hoop.

Nadat Frans ongeveer 7 weken (niet constant natuurlijk), aan de auto had gewerkt, waren de wielkasten en alles wat niet meer goed was er helemaal uit gezaagd. Met de hand had hij het plaatwerk gevormd en daarmee de wielkasten helemaal vernieuwd. Na wat plamuurwerk en een laag nieuwe grondlak voor de hele auto (behalve het dak) en na avonden schuren kon de auto naar de spuiter (alweer een kennis via de zaak).
De auto was werkelijk subliem gespoten, het opbouwen kon weer beginnen, dat was trouwens ook nog een hele klus omdat je natuurlijk heel voorzichtig moet zijn met die nieuwe lak. Daarbij moeten ook alle onderdelen worden schoongemaakt en waar nodig gespoten anders ziet het er niet uit natuurlijk. De ruitenwisserarmpjes e.d. zien er gewoon niet uit, dus even een nieuw verfje. Kortom een heel karwei.

Wat dacht je van de zwarte streepjes op de zijkant? Dus dan maar laten maken omdat ze niet meer te krijgen zijn, nog een origineel dealerstickertje zien te krijgen en de auto nadert zijn voltooiing.

Afgelopen week heb ik ook de wielen klaar gekregen, dus eindelijk na veel werk (en ook tamelijk veel kosten) is de auto weer in een hele goede staat en daar ben ik dan ook heel blij mee en heel trots op!

Hopelijk is het niet te uitgebreid maar ik kon het echt niet korter vertellen.

Tot spoedig.

Groeten, Klaas